In en om Panganderan

In Pangadaran gaan we wederom naar de markt. Het blijft fascinerend, qua beeld en geluid , maar ook de geuren zijn divers ( niet allemaal even lekker). 
Een dorp wat leeft van palmsuiker en kokosnoten bezoeken we. Enkele mannen staan bij de ingang kokosnoten te splijten op een soort grote splitpen. Hard werken! Ze krijgen geen loon, maar mogen de schillen houden om te verkopen. Dat is geliefd als brandstof.
Andere mannen in het dorp halen palmsap uit de kruin van de hoge palmbomen (10 meter hoog). Ze klimmen omhoog langs de stam , maken inkepingen en daar komt dan sap uit. Ze vangen dat op in emmertjes. Vaak hebben ze 60 bomen om te tappen, wat betekend dat ze 2 maal daags die 60 bomen in moeten klimmen om de emmertjes te legen. De kinderen hebben ook allemaal tot een meter of drie in de palmboom geklommen.
De vrouwen koken het palmsap gedurende 4 uur. Daarna is het voldoende ingedikt om in vormpjes te worden gegoten. Na 10 minuten afkoelen is het resultaat een mooi blokje of blok palmsuiker.

In het dorp hebben ze ook een tamme vliegende hond. Benjamin en Jan mochten de vliegende hond aan de poten vasthouden. 

In de “ Green canion” varen we met een boot over een prachtige groene rivier. Benjamin’s dag kan niet meer stuk: hij ziet een handvol varanen, zijn lievelingsdier.
De kinderen zwemmen onder leiding van een gids nog verder de rivier stroomopwaarts en springen vanaf een hoge rots het water in.
De gids uit Pangadaran laat ons ook nog een schildpadopvangcentrum zien (vergelijkbaar met de zeehondenopvang in Pieterburen).
Je mag in de bak bij de schildpadden om ze aan te raken, en zelfs optillen. Iedereen geniet hiervan.

De dieren die we verder nog zien in een jungle wandeling: bruine en zwarte makaka apen, stekelvarkens ( in een grot) en een toekan.

De avondmaaltijd bestaat uit vis, die we mogen kiezen uit grote plastic bakken. De bereidingswijze mogen we ook kiezen, wat een soort blinde gok is. Gelukkig is Dadun er om ons te adviseren.